سلام، من متولد ۱۳۸۵ تو تهرانم و تو یه خانواده با وضعیت مالی معمولی بزرگ شدم. تا ۱۶ سالگی زندگیم تقریباً بی‌هدف می‌گذشت. نه هدف خاصی داشتم، نه حتی یه خواسته جدی برای آینده. تنها چیزی که بهش باور داشتم این بود که باید از لحظه‌ها لذت ببرم و انگار فقط اومده بودم تو این دنیا که خوش بگذرونم. ولی یه روز یه سری اتفاقات و آدم‌ها باعث شدن به خودم بیام و چندتا سوال جدی از خودم بپرسم:

1. دقیقا می‌خوام چه جور آدمی باشم؟
2. دوست دارم بعد از مرگم چی ازم باقی بمونه؟ فقط یه اسم؟ (اونم شاید تو ذهن چند نفری که احتمالاً قبل از من از دنیا میرن!)
3. از تصویری که توی ذهنم از خودم دارم راضیم؟
4. چرا کاری که می‌دونم اشتباهه رو هی تکرار می‌کنم؟
5. اگه همین الان فیلم زندگیمو جلوی آدمای نزدیکم پخش کنن، راضیم از چیزی که می‌بینن؟ یا اون فیلم پر از پشیمونی، حسرت و شرمندگیه؟

   می‌دونم که شاید این سوالا یه حس عجیبی تو دلتون ایجاد کنه، یه جور مورمور شدن… شاید حتی بعضیاتون رو ببره تو فکر. برای من که اینجوری بود. انگار بعد از سال‌ها خوابیدن، یهو بیدار شدم و چشمام باز شد.
   البته، اینجوری نبود که با پرسیدن این سوالا یهو زندگیم زیر و رو بشه یا معجزه‌ای اتفاق بیفته. نه، این‌طوری کار نمی‌کنه.
   ولی کم‌کم شروع کردم به فکر کردن قبل از هر کاری که می‌کردم. دیگه مثل یه روبات، بدون فکر، زندگی نمی‌کردم. این عادت کوچیک، کم‌کم مسیر زندگیمو تغییر داد. آروم‌آروم فهمیدم چی می‌خوام، کجا باید برم، و چی درسته.
   به نظرم، این فرایند همون چیزیه که بهش میگن رشد: اینکه آگاهانه تصمیم بگیری، کاری که می‌کنی دلیل مشخصی داشته باشه، و اون دلیل واقعی باشه، نه یه بهونه برای اینکه خودتو گول بزنی.

حالا من دارم تلاش می‌کنم بهترین نقش اول فیلم زندگیم رو بسازم. می‌خوام وقتی یه روز به عقب نگاه می‌کنم، به چیزی که ساختم افتخار کنم. راستش به نظرم همه‌مون باید حواسمون به سکانس‌های فیلم زندگیمون باشه، چون دیگه هیچ راهی برای ضبط دوباره‌ اش نیست.